Z niecierpliwością czekałem na to, co Leszek Mądzik zrobi w operze. Pamiętam wiele spektakli Sceny Plastycznej KUL, po których wychodziłem z teatru jak zaczadzony.
Reżyser wybrał „Rycerskość wieśniaczą” Pietro Mascagniego, operę werystyczną opowiadającą historię starą jak świat: o miłości dwóch kobiet do jednego mężczyzny. Mądzik zrezygnował z weryzmu włoskiego i wprowadził bohaterów w świat, który tworzył w Scenie Plastycznej KUL-u. Czarne płaszczyzny rozświetlane jedynie światłem. Niestety, tego światła zwykle budującego u Mądzika nastrój, klimat, zabrakło, a architektoniczne konstrukcje, które w jego autorskim teatrze budowały narrację, w operze niczemu nie służyły. Mądzik odchodząc od opery Masacagniego bardzo daleko, nie zaproponował nic w zamian. Zamiast autorskiej wizji świata, w którym bohaterami targają namiętności, oglądaliśmy koncert w kostiumach (dla solistów zaprojektowała je Zofia de Ines) urządzony gdzieś w ciemnościach.
Reżyserowi nie pomógł kierownik Muzyczny, Gabriel Chmura. Zaczęło się od niefortunnej wpadki harfistki w słynnym Intermezzo. Orkiestra grała za głośno, z czym niejeden raz musieli walczyć soliści. A jeśli o nich mowa, to tylko Jaromir Trafankowski (Alfio)- takie odnoszę wrażenie - wiedział, kim jest i o czym śpiewa. Nie podobała mi się natomiast Helena Zubanovich (Santuzza). Śpiewała technicznie, ale było widać i słychać, z jakimi problemami musi się borykać w wysokich partiach tej roli. Brak emocji w głosie nadrabiała grą aktorską, ale to trochę za mało. Rozczarował mnie i głosowo, i aktorsko, George Oniani (Turiddu).
Tradycji stało się zadość. Tego samego wieczora obejrzeliśmy również „Pajace” Ruggiero Leoncavallo, drugie arcydzieło włoskiego weryzmu.
Inscenizator Krzysztof Ciecheński przeniósł akcję w bliżej nieokreśloną rzeczywistość drugiej połowy XX wieku. Akcja rozgrywa się w jakimś lofcie, w którym artyści przygotowują występ, a potem w kawiarni (sali widowiskowej ze stolikami). Koncept całkiem udany, chociaż brakuje mu konsekwencji. Największą widać jednak w kostiumach: skoro Canio (George Oniani) i Beppe (Karol Bochański) mają atrybuty bohaterów comedii dell’arte (w oryginale dzieła artyści są wędrowną trupą aktorów), to dlaczego nie ma ich Nedda (Roma Jakubowska -Handke) czy Tonio (Andrzej Filończyk)
W „Pajacach” publiczność czeka na tę najważniejszą, najbardziej przejmującą arię „Śmiej się Pajacu”. Niestety, George Oniani, chociaż wyraźnie lepiej czuł się w roli Cania niż Turiddu, nie olśnił. Zabrakło mu charyzmy i siły wyrazu. Tego nie brakowało natomiast Romie Jakubowskiej-Handke. Jednak najlepsze wrażenie wokalne i aktorskie zrobił na mnie Andrzej Filończyk. Piękny głos. Warto zapamiętać to nazwisko, bo będzie o nim głośno.
Na koniec jeszcze o Gabrielu Chmurze, który jako dyrygent wyzuł oba dzieła z emocji, a one aż kipią.
Pietro Mascagni, „Cavalleria rusticana”, Kierownictwo muzyczne Gabriel Chmura, reżyseria, scenografia i światła Leszek Mądzik, ruch sceniczny Zbigniew Szymczyk, kostiumy solistów Zofia de Ines, kierownictwo chóru Mariusz Otto
Ruggiero Leoncavallo, „Pagliacci”, kierownictwo muzyczne Gabriel Chmura, inscenizacja i reżyseria Krzysztof Ciecheński, dekoracje Magda Flisowska, kostiumy Julia Kosek, kierownictwo chóru Mariusz Otto, reżyseria świateł Marek Rydian, premiera Teatr Wielki Poznań, 31 stycznia 2015 r.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
