"Zjazd" zaludniają bohaterowie masowej wyobraźni [Recenzja spektaklu]

Kiedy gaśnie światło na widowni, nagle słyszymy krzyk biegnących ludzi. Uciekają oni przed terrorystami chcącymi ich zabić. Po chwili wbiegają do malutkiego pomieszczenia w kształcie kwadratu i zamykają drzwi. W momencie gdy światło ponownie się rozpala, poznajemy głównych bohaterów. Są to dobrze nam znane twarze, a wśród nich między innymi Hitler, Marylin Monroe, Charlie Chaplin czy Elvis. Trafiliśmy bowiem na zjazd sobowtórów, gdzie doszło do niespodziewanego ataku. A może te wydarzenia to tylko niewinny żart? Tego nie chcę zdradzać, żeby nikomu nie popsuć zabawy.

Zobacz też: Pyszne dania z gęsiny. Zobaczcie, jakie potrawy można przyrządzić z tego zdrowego mięsa

Skupię się na innych, nieco ważniejszych aspektach tego przedstawienia. W miarę rozwoju akcji, dochodzimy do wniosku, że gdzieś już to wszystko widzieliśmy. Wystarczy, że wrócimy pamięcią do słynnego reality show „Big Brother”. Tam również przez 24 godziny na dobę śledziliśmy z zapartym tchem losy poszczególnych uczestników. Mieliśmy swoich faworytów, na których oddawaliśmy jakże cenne głosy. Jeżeli ktoś nam się nie spodobał, mogliśmy go wyeliminować wysyłając sms-a pod wskazany numer. W każdym tygodniu najbardziej nielubiana jednostka opuszczała dom Wielkiego Brata. Osoby, które początkowo wydawały nam się sympatyczne, później pokazywały swoje drugie, jakże inne oblicze. Podobnie jest w przypadku „Zjazdu”. Atmosfera z każdą kolejną minutą gęstnieje, a bohater, na którego dotychczas w ogóle nie zwracaliśmy uwagi, nagle okazuje się być istotnym elementem układanki. W tym miejscu przypomniała mi się pierwsza część horroru „Piła”. Zamknięci w pomieszczeniu ludzie walczą o życie i nie zwracają uwagi na trupa leżącego wśród nich. A to właśnie on okazuje się mordercą, który w ostatniej scenie wstaje, bierze klucz i zamyka ocalałych, skazując ich na pewną śmierć. Takich przykładów z popkultury można oczywiście mnożyć bez liku. A zatem warto uważnie przyglądać się poszczególnym bohaterom tego przedstawienia i zwracać uwagę na każdy, nawet najdrobniejszy szczegół.

Zobacz też: Rogale świętomarcińskie i marcińskie na 11 listopada. Gdzie kupić najtaniej ten przysmak?

Moją uwagę przykuły świetne kreacje aktorskie. Na szczególne wyróżnienie zasługuje Filip Pietrowicz. Z jednej strony w bardzo przekonujący sposób nakreślił portret psychologiczny swojego bohatera, a z drugiej do perfekcji opanował jego gesty i mimikę. Na początku widz śmieje się z jego Hitlera, ale po chwili zaczyna się go bać. Zauważa bowiem, że kogoś podobnego może w każdej chwili spotkać na ulicy lub dostrzec na ekranie telewizora. Świetną pracę wykonała Andżelika Mierzwa. Jej bohaterka (Hitler 1) jest szalenie energiczna, nie boi się wygłaszać odważnych sądów na każdy temat, a jej rozmowy z Hitlerem przypominają współczesne debaty publiczne. Niby każdy każdego słucha, ale koniec końców nie ma w tym wszystkim żadnego sensu. W tym miejscu warto zaznaczyć, że „Zjazd” jest bardzo aktualną sztuką, poruszającą chociażby tematykę związaną z uchodźcami oraz wykluczonymi jednostkami. Nikogo i niczego jednak nie ocenia, pozostawiając to widzowi. Bardzo sobie cenię takie podejście do sztuki. W życiu Charliego Chaplina nie brakowało skandali, szczególnie tych związanych z życiem prywatnym. Zyskał miano kobieciarza, który zawsze wybierał partnerki dużo młodsze od siebie. W kinie znany był przede wszystkim z ról komediowych, a publiczność go uwielbiała. Z kolei w przedstawieniu został ukazany w kontrze do tego wizerunku. Wiktoria Kozłowska miała niełatwe zadanie aktorskie. Musiała bowiem zbudować tę postać w taki sposób, żeby widz zwrócił na nią uwagę. I zrobiła to perfekcyjnie. Osobiście nie mogłem od niej oderwać wzroku, tak więc eksperyment się udał. Wreszcie nie mogę pominąć Tobiasza Leśniaka, wcielającego się w Elvisa. Przez pół spektaklu postać ta stoi w kącie i pilnuje drzwi. Odzywa się tylko na wyraźną prośbę Hitlera. Aż tu nagle następuje nieoczekiwany zwrot akcji, w trakcie którego ten młody chłopak może pokazać pełen wachlarz swoich umiejętności. Warto poczekać na ten moment.

Największym atutem scenariusza Kuby Kaprala jest to, iż pozwala on wykazać się na scenie każdemu aktorowi bez wyjątku. Tutaj nie ma miejsca na jakikolwiek błąd, dlatego bardzo ważna była praca reżysera. Ale jeżeli tę funkcję powierza się tak doświadczonemu aktorowi jakim jest Łukasz Chrzuszcz, to można być spokojnym o efekt końcowy. Mam nadzieję, że „Zjazd” już niebawem ponownie zagości w repertuarze Studia Aktorskiego STA i zostanie zauważony na kolejnych festiwalach, bo z całą pewnością na to zasługuje.