Wyścig Pokoju w PRL: Byliśmy wtedy kolarską potęgą

Dla kolarzy z tak zwanych krajów demokracji ludowej, Wyścig Pokoju, obok igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata, to była najważniejsza impreza, podczas której mogli zmierzyć się z zagranicznymi rywalami. W drugiej połowie lat 60. i w pierwszej połowie lat 70. XX wieku, polscy kolarze stali się prawdziwą potęgą w peletonie. Była to zasługa znakomitego trenera Henryka Łasaka (zmarł tragicznie w 1973 roku), ale też grupy doskonałych zawodników, którzy chcieli pracować pod kierunkiem tego szkoleniowca: Ryszarda Szurkowskiego, Stanisława Szozdy, Zenona Czechowskiego, Zygmunta Hanusika, Krzysztofa Steca czy Wojciecha Matusiaka.

- To rzeczywiście była impreza organizowana przez władze, ale trzeba dodać, że wyścig cieszył się ogromną akceptacją naszego społeczeństwa. Jako nastoletni chłopak, zanim zacząłem uprawiać kolarstwo, sam wsłuchiwałem się w radiowe relacje z Wyścigu Pokoju i marzyłem, aby być Stanisławem Królakiem. Z czasem wyścig się rozwinął i wzbudzał tak wielkie emocje związane z rywalizacją z rosyjskim zawodnikami, że władze się tego nie spodziewały - mówi Zenon Czechowski, w przeszłości kolarz poznańskiego Lecha, który pięciokrotnie uczestniczył w Wyścigu Pokoju.

- Dla nas to był trudny wyścig, bo byliśmy rozliczani z wyników w nim osiągniętych. Jeśli było dobrze, nie było żadnych problemów. Dla nas, młodych ludzi, to była sportowa przygoda, bo przecież nie było wielkich nagród za zwycięstwa. Opowiadania o nagrodach, to były mity - uważa Zenon Czechowski.

W 1970 roku polscy kolarze dzielili i rządzili na trasie WP. Etap w Poznaniu wygrał wtedy Czechowski, przed Szurkowskim i Hanusikiem. - W tym wyścigu byliśmy bardzo mocni i umieliśmy się dobrze zorganizować na finiszu. Na ostatniej zmianie Rysiek Szurkowski znakomicie mnie rozprowadził i zwyciężyłem, a on był drugi. Niespodzianką było trzecie miejsce Hanusika, który trzymał się koła Ryśka. Zygmunt był potrzebny drużynie, ale nigdy nie był skłonny do pomocy - wspomina Zenon Czechowski.