Udany powrót Bandy Dzika

Z powrotami na estradę bywa różnie. Po dwunastu latach przerwy w nieco zmienionym składzie reaktywowała się poznańska Banda Dzika założona przez gitarzystę i wokalistę, barda Andrzeja Ciborskiego i grającego na harmonijce ustnej Krzysztofa Gąszewskiego. Wydała płytę "Moje kobiety" (niestety jest to tylko epka, a więc płyta zawierająca tylko 4 nagrania) i zaprosiła we wtorek na koncert do klubu Blue Note. Na początku usłyszeliśmy duet Ciborski - Gąszewski w "Balladzie o czekaniu". To rasowy blues. Słychać było, że obaj muzycy znakomicie się rozumieją i harmonijka Gąszewskiego stanowi ciekawe dopełnienie brzmienia gitary i głosu Ciborskiego. Po chwili gdy na scenę weszli pozostali członkowie zespołu usłyszeliśmy "Balladę o przedświcie". Bluesowe wejście klawiszy i współbrzmienie gitary zachęcały do słuchania. Łagodne brzmienie harmonijki i tym razem dopełniało całości. Z "A jeśli to prawda" słuchacze zapamiętali niezwykle energetyczną solówkę gitarową Kostka Andriejewa. Był to jednak nie rock, ale kolejny wspaniały blues. Rockowo brzmiącą gitarę usłyszeć można było w tytułowym utworze płyty "Moje kobiety", ale tam też zachwyciło brzmienie klawiszy Wojciecha Steca. "Pasjans" to natomiast kompozycja nostalgiczna, nieco leniwa, a "Malowanego świata"słuchało by się lepiej gdyby był trochę krótszy. Tak jak z przyjemnością słuchało się bluesa "Komu ja gram?". Niepotrzebnym elementem całego koncertu było wprowadzenie supportu "Bandy Dzika" czyli występu gitarzysty i wokalisty Czarka Bery. Gdyby tego wieczoru nie wystąpił nic by się nie stało.

Ci, którzy wybrali się na spotkanie z Bandą Dzika po latach nie żałowali, bo muzycy nie tylko przypomnieli utwory z tamtych lat, ale i klimat miejsca, którego już nie ma. Szkoda tylko, że jak wspomniałem na razie mamy tylko płytę EP-kę. Czas pomyśleć o albumie z prawdziwego zdarzenia. Twórczość Andrzeja Ciborskiego jest tego warta.