Trener kajakarek, Tomasz Kryk: Codziennie uczę zawodniczki dbania o szczegóły!

Na podium stają zawodniczki, a trener zawsze jest na drugim planie. Nie dość, że zawsze w cieniu to jeszcze czasami musi znosić ich zmienne nastroje...
Do pracy z kobietami już przywykłem. Nie wiem natomiast czy one już przywykły do mojej niewdzięcznej roli. Po prostu niekiedy muszę być ich „nadzorcą”. Nie mają ze mną lekko, ale mam nadzieję, że mają świadomość tego, iż bez wtrącania się w niektóre kwestie nie byłoby medali na igrzyskach i mistrzostwach świata. Uczę je każdego dnia konkurencyjności, dbania o szczegóły i robię wszystko, by nie popadły w schemat i monotonię.

W minionym sezonie zafundował im Pan zmienność sytuacji i otoczenia. O wysokogórskim obozie w Livigno krążą już legendy...
Założenia były takie, że to ma być nowość i ważny etap przygotowań do mistrzostw Europy i świata. Poza tym ćwiczyliśmy w doborowym towarzystwie, bo w tym samym czasie przebywał tam znany hiszpański kolarz, Alberto Contador. Przed samym startem na MŚ w Moskwie pojechaliśmy z kolei do węgierskiego Szeged, gdzie warunki klimatyczne były bardzo zbliżone do tych w stolicy Rosji. Dziewczyny na torze Kryłatskoje nie były więc zaskoczone ani temperaturą, ani wilgotnością powietrza.

Kto oprócz Pana stoi za sukcesami kajakarek?
Grupa reprezentacyjna liczy 11 osób, w tym jest osiem zawodniczek, ja, lekarz Adrzej Rakowski i fizjoterapeuta Tomasz Wichniarek. Niewiele jednak byśmy zdziałali bez osób, z którmi współpracujemy. Mam na myśli fizjologa z Instytutu Sportu w Warszawie, dr Dariusza Sitkowskiego oraz dwóch specjalistów od treningów w wyczynowym sporcie, z poznańskiego CityZen, czyli Bogumiła Głuszkowskiego i dr Tomasza Garsztkę.

Prezes Polskiego Związku Kajakowego, Józef Bejnarowicz, ma powody, żeby dbać o żeńską kadrą, bo ona w przeciwieństwie do męskiej nie zawodzi, ale to nie znaczy, że już na wszystko was stać?
Pewnie, że można byłoby grupę rozbudować choćby o metereologa, z którym regularnie jeżdżą już na zawody Francuzi, Niemcy czy Węgrzy, ale ja nie lubię narzekać. Jak już to mogę mieć zastrzeżenia do warszawskich mediów i polityki ministerstwa sportu, które przekazuje symboliczne środki na kajaki w porównaniu z lekką atletyką czy siatkówką. Pod tym względem daleko nam do Węgrów, gdzie kajakarstwo jest jednym z pięciu sportów narodowych.

Niekwestionowaną gwiazdą reprezentacji w Moskwie była Marta Walczykiewicz z Kalisza, która zdobyła złoto w sztafecie 4x200 m i dwa srebra – w jedynce na 200 i w czwórce na 500 m. Jak to się stało, że eksplozja formy nastąpiła w najważniejszym momencie?
Marcie pomógł obóz w Livigno. Jej parametry wydolności rosły powoli,ale systematycznie. Fatalne wyniki na treningach w Szegedzie nie były więc niepokojące. Bardziej niż o jej formę martwiłem się o to jak sobie poradzi z przejściem z czwórki do jedynki. Okazało się, że zrobiła to fantastycznie. Dobrze, że Marta ma ambicje, by w końcu prześcignąć Lisę Carrington, ale trzeba pamiętać, że z Nowozelandką może być tak jak z Usainem Boltem wśród sprinterów na bieżni. Może być tak utalentowana, że jej porażki będą tylko okazjonalne.

W tym sezonie jej pogromczynią została Ewelina Wojnarowska na PŚ w czeskich Racicach. Dlaczego tego wyniku poznanianka nie powtórzyła w Moskwie?
W pamięci zostają miejsca i wyniki, a Ewelina w Moskwie do połowy dystansu płynęła na 500 m po medal. Być może mentalnie nie dorosła jeszcze do wielkich osiągnięć, ale ma też ogromny potencjał i być może wykorzysta go na igrzyskach w Rio de Janeiro. Do tego czasu może się jednak dużo zmienić i to nie tylko w hierarchii naszych seniorek.Szeroką falą wkracza bowiem nasza młodzież, która zdobyła w tym roku srebro na MŚ do lat 23 i złoto na MŚ juniorek.

Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]