Wielki Bal Sportowca 2018: Rozmawiamy z Piotrem Baronem - trenerem roku

Już po pierwszym sezonie pracy w Wielkopolsce został Pan trenerem roku. Można więc chyba powiedzieć, że ma Pan prawdziwe wejście smoka...
W Wielkopolsce jestem już drugi rok, bo przecież będąc jeszcze trenerem Betard Sparty Wrocław przez jeden sezon jeździliśmy gościnnie w Poznaniu. A tak poważnie, to bardzo się cieszę, że ten rok pracy w Fogo Unii był tak udany. Zwłaszcza jego finał, kiedy to sięgnęliśmy po tytuł mistrza Polski. Przychodząc do Leszna zostałem rzucony na głęboką wodę, bo używając terminologii piłkarskiej, Unia to taka żużlowa Barcelona i w tym klubie oczekiwania zawsze są ogromne. My im jednak sprostaliśmy.

Jaki powinien być dobry trener?
Nie mam pojęcia! Ja przede wszystkim staram się nie przeszkadzać swoim zawodnikom. Dzięki doświadczeniu, które już posiadam potrafię jakoś poukładać wszystkie teamy, które są wewnątrz drużyny. A jakim trzeba być? Uczciwym, i to zarówno względem zawodników jak i zarządu. Wychodzę z założenia, że uczciwą pracą można daleko zajść.

Pan jest bardziej trenerem czy menedżerem?Oficjalnie menedżerem, ale w praktyce trudno to rozdzielić. Sam jeździłem na żużlu i często rozmawiam z zawodnikami o tym, co mogą poprawić w swojej jeździe. Więcej o tym sporcie nauczyłem się już jednak po zakończeniu kariery. Praca w parkingu, to zupełnie inna bajka. Tam trzeba być już prawdziwym psychologiem, bo emocje są przeogromne. Każdy z zawodników ma wokół siebie mechaników i osoby, które im pomagają. Każdy ma też swoje zdanie. Czasami dochodzi więc do spięć, ale tak jak w rodzinie zachowujemy je dla siebie. Drużynę do takiej dużej rodziny można zresztą porównać.

Pan sprawia wrażenie trenera dość spokojnego.
Bo jestem spokojny. Potrafię być jednak stanowczy. Potrafię przy tym rozmawiać z zawodnikami i słuchać ich opinii, choćby na temat toru. Wszyscy mamy przecież jeden cel i wspólnie ciągniemy ten wózek.

Łatwiej było być zawodnikiem czy trenerem?Zdecydowanie zawodnikiem! Nie ma nawet co tego porównywać. Żużlowiec odjeżda swoje pięć wyścigów i ma święty spokój. Denerwuje się tylko te pięć razy. Trenerowi te nerwy towarzyszą przy każdym biegu. Swoich zawodników traktuję jak dzieci i każdemu wyścigowi towarzyszy ogromny stres. Nie dość, że denerwuję się, by wygrali, to jeszcze człowiek myśli o tym, by cali i zdrowi zjechali do parkingu.

Cel na ten rok pewnie w Lesznie jest tylko jeden?
Wiadomo, że chcemy obronić tytuł mistrza Polski. Wszyscy wiemy przy tym, że bronić jest dwa razy trudniej niż zdobywać. Ale też dwa razy ciężej pracujemy. Treningi zaczęliśmy już w grudniu. Te ogólnorozwojowe prowadzi trener kadry kickboxingu Tomek Skrzypek, więc łatwo na pewno nie jest. Zawodnicy dostają nieźle w kość. Ale efekty tego widać. Już teraz jesteśmy lepiej przygotowani niż rok temu. Poza tym mamy świetnie rozumiejący się kolektyw. Zawodnicy się lubią, chętnie pracują i jestem pewien, że to przełoży się na wyniki.

Zobacz też:
Piotr Pawlicki: Kilka wyścigów na pewno zapamiętam

Monika Michalik: Zmieniam wagę i szykuję się do obrony tytułu mistrzyni Europy w zapasach [WIDEO]

Magda Linette: Poprzedni sezon składał się z wielu "małych" sukcesów. Ten kolejny ma być jeszcze lepszy

POLECAMY:

Największa tajemnica Pestki