Chude lata po tłustych?

Na polu klubowym wygląda to dzięki zagranicznemu zaciągowi nieco lepiej, ale też nieidealnie, bo przecież siatkarze nie mogą się przebić ostatnio do Final Four Ligi Mistrzów, a koszykarze nie grają w ogóle w prestiżowej Eurolidze. W Superlidze piłkarzy ręcznych mamy dwa dream teamy w Kielcach i Płocku, ale też mamy rozgrywki dwóch prędkości, bo cała reszta stawki zupełnie nie pasuje do wspomnianych wizytówek. Niektórzy sugerują, że to wina szkolenia, działaczy, którzy widzą na co dzień tylko czubek własnego nosa albo związkowych centrali, chwalących się strategiami marketingowymi oraz wpływami od sponsorów, przejadanymi później przez sekretarki i delegacje dla ich szefów.

Oczywiście prawda jak zwykle leży po środku, ale nie da się ukryć, że reprezentacyjnych sukcesów nie przekuliśmy w solidne podwaliny dla rozwoju gier zespołowych. Nie zrobiliśmy też nic, by wreszcie postawić w systemie finansowania na określone dyscypliny, jak robią to już od dawna Węgrzy, Rumunii czy Holendrzy. Temat pewnie wróci przy okazji kolejnych igrzysk, kiedy będziemy się dziwić, że dużo mniejsze od nas państwa i narody dużo lepiej wypadają w klasyfikacji medalowej.Jak bumerang wraca też co roku temat ograniczenia kosztów funkcjonowania klubów, obniżenia stawek sędziowskich, pułapu kontraktów i preferowania młodzieży kosztem przeciętnych obcokrajowców. Wszyscy na to narzekają, po czym brną z aprobatą i honorem w stare schematy.