Reprezentowanie barw narodowych stało się dyskusyjne!

W dawnych czasach nie było w ogóle takich dysput, ale nie dlatego, że ludzie mają teraz mniej patriotyczne przekonania, tylko dlatego, że żyją w innych realiach ekonomicznych. Siatkarze w latach 70-tych minionego wieku po pierwsze rzadko wyjeżdżali zagranicę, po drugie kadra dla nich była praktycznie jedyną trampoliną do sławy, a po trzecie korzyści i przywileje, wynikający z gry w niej, stanowiły w dużym stopniu o pozycji materialnej w społeczeństwie.

Teraz jest zupełnie inaczej, bo sportowcy zarabiają na życie i emeryturę przede wszystkim w klubach. W dodatku elita przedstawicieli najpopularniejszych dyscyplin zarabia tak dużo, że nie musi kierować się czynnikami ekonomicznymi, decydując się nagrę w reprezentacji. Myślę nawet, że dochodzi już nawet do kalkulacji, czy warto poświęcać się dla drużyny narodowej, ryzykując kontuzją, a co za tym idzie utratą milionowych zarobków w klubie. Nawet sute premie i nagrody w kadrze nie zastąpią bowiem wysokich dochodów w zawodowej drużynie, na co dzień konkurującej z podobnymi sobie.

Może więc niepotrzebnie obśmiano Adama Nawałkę, który bezskutecznie namawiał na powrót do reprezentacji Eugena Polanskiego. Dla wielu komentatorów było to pokłosie przyznawania obywatelstwa polskiego „farbowanym lisom” , czyli piłkarzom mającym polskie korzenie, ale nie utożsamiającym się do końca z naszym krajem. Dla mnie natomiast był to efekt szerszego zjawiska, związanego z upadkiem prestiżu i rozgrywek z udziałem drużyn narodowych. Myślę również, że to nie problem wyłącznie rodzimych selekcjonerów. Zagranicą „narodowi” też coraz częściej bowiem występują w roli petentów.

Chcesz skontaktować się z autorem informacji? [email protected]