Recepta na cud: weź puszkę farby

Zobacz komentowany artykuł: Nie kampania za miliony, a mural namalowany przez szaleńców

Opowieść śródecka z trębaczem na dachu i kotem w tle - choć nikt tej nazwy nie używa, wystarczy „mural ze Śródki” - stała się właśnie piątym cudem Polski. Teraz każdy, kto próbuje pomalować wielką ścianę, chwali się, że ma być jak na Śródce. I choć, być może, powstają przy okazji dzieła większe - nic z powielenia fenomenu śródeckiego malunku nie wychodzi. Żeby podrobić Śródkę, nie wystarczy 100 litrów farby, rusztowanie i artysta. Żeby podrobić Śródkę, trzeba by wziąć jej historię, jej niespełna tysiąc mieszkańców z ich historiami i historiami ich rodzin, odciąć od świata dwupasmową trasą, zapomnieć na lata i zobaczyć co wyjdzie.

Śródka jest jak rezerwat ostatnich Indian, którzy adoptują z szeroko otwartymi ramionami białych ludzi, o ile tylko przybyszom chce się chcieć. Wokół jest ruch, za rzeką Stary Rynek zamienia w szambo, a na Śródce o 22. zamykają knajpy. I nie chcą otworzyć. Jeśli już, to wcześnie rano, częstując kawą każdego kto przyjdzie w szlafroku. Tu urodziny honorowego mera świętuje się spontanicznie, publicznie i bezinteresowanie. Bo i jaki interes w podlizywaniu się władzy, gdy ta stanowisk nie rozdaje, a stanowi jednoosobowy rząd dusz?

Mural stał się piątym cudem, ale kolejnym powinni zostać tutejsi ludzie. Mają pewną niesamowitą cechę, którą trudno znaleźć gdzie indziej. Wiem co mówię, bo trochę mnie już tym zarazili, choć potrzebne były hektolitry kawy... Jak wszyscy Polacy mają różne poglądy, niejednemu śródczaninowi (czy to z zamieszkania, czy z duszy) nawet słynny mural niezbyt się podoba, ale to nie jest powód, żeby hejtować, narzekać, protestować, czy sobie przeszkadzać. Oni tu mówią: fajnie, róbmy więcej. Śródka nie lubi marudzić. Ona chce się śmiać. I lubić. I robić. Taka mała, a taki cud.