PO pada ofiarą własnego kunktatorstwa

Zobacz komentowany artykuł: Kto stanie na czele poznańskiej PO? Wiśniewski uważany za faworyta

Ponoć start rozważa nawet Filip Kaczmarek, „stary” szef, który w maju zrezygnował po naszych tekstach o nabyciu przez niego pustostanu od partyjnego kolegi. Kaczmarek twierdzi, że to jego prywatna sprawa, nic złego nie zrobił i... nie wie nawet, jaką „normę etyczną” miałby naruszyć. Jeśli były europoseł nie wie, czym jest np. przyzwoitość, albo udaje, że nie wie, to trudno przypuszczać, by odzyskał zaufanie choćby partyjnych kolegów. A ci w nieoficjalnych rozmowach mówią, że Kaczmarek, twierdząc, że z pustostanem wszystko było „cacy”, odpłynął w nieznanym im kierunku.

Deklarację Kaczmarka, że niby rozważa start, traktuję tylko jako mydlenie oczu. To przecież inteligentny człowiek. Wie doskonale, że nie ma w partii dobrych notowań. Gdyby tak było, startowałby do Senatu.

Ale zostawmy Kaczmarka. Poznańska PO straciła ostatnie kilka miesięcy. Przez swoją nijakość, brak odwagi działaczy, obawę przed wzięciem odpowiedzialności. Po dymisji byłego szefa nie wyłoniła nowego szefa, chyba że za takiego uznać szerzej nieznanego Grzegorza Proniewicza. Kto z Państwa go zna? Ja miałbym kłopot, by rozpoznać go na ulicy.

Teraz do walki o przywództwo stanie zapewne kilku radnych miejskich. Co dalej? PO na razie straciła „tylko” władzę w kraju. Jeśli działacze nie przestaną zajmować się sami sobą, nie porzucą kunktatorstwa, okopywania się na budżetowych etatach w samorządzie, partię czeka dalsza jazda po równi pochyłej. Bez względu na to, kto wygra poznańskie wybory.