Andrzeja Niczyperowicza WIEK II ROCZNIK XXXV NR 1213

[b]NARESZCIE DZIEŃ ŻONY[/b] W całej powodzi kalendarzowych dni poświęconych sprawom ważnym brakuje jakże potrzebnych ,,Dni żony’’. Są ,,Dni książki’’, ,,Dzień owsianki’’, ,,Dni bezalkoholowe’’, ,,Dzień dobroci dla zwierząt’’ i tysiące innych. Nie ma ,,Dnia żony’’. Ogłaszam przeto ,,Dzień żony’’ w piątek, trzynastego. Już od rana trzeba ustroić mieszkanie, czym się da. Na ścianach wieszamy przeróżne budujące hasła: nad oknami –,, Ile białych wron, tyle mądrych żon’’, nad drzwiami do kuchni – ,,Chcę oszczędzić pracy żony, jem gotowe makarony’’, a w przedpokoju – ,,Żona zawsze droga, a żona modna najdroższa’’. Nad wejściem do mieszkania splatamy girlandy z kolorowej bibułki ze stylizowanym napisem: WITAJ ŻONO! Następnie siadamy wygodnie w fotelu i wypijamy za zdrowie swej połowicy połowicę z czarnej porzeczki, schowaną przezornie na czarną godzinę. Potem cierpliwie czekamy na powrót żony z jej drugiej pracy po godzinach, mówiąc do niej z delikatnym wyrzutem: – Oj, Zośka (Ryśka, Baśka, Halinko), daj sobie kobito trochę luzu, nie szarp tak, nie goń, przecież dziś ,,Dzień żony’’; siądź tu i kropnij za moje zdrowie kielicha... Niech mają, bidule, tę chwilę radości.