Budynek wygląda, jakby ktoś na nim usiadł. Architekt o Jowicie, najlepiej położonym akademiku w Poznaniu [ZDJĘCIA]

– Wiadomo, że ludzie mają wspomnienia, ale budynek jest okropny i im szybciej właściciel coś z tym zrobi, tym lepiej – podsumował dyskusję na Facebooku nasz czytelnik Sebastian Szuwarski.

Witold Milewski projektował Jowitę, mając nieco powyżej 30 lat, razem z nim Zygmunt Skupniewicz. Od tego czasu stali się partnerami na lata. Ich pomysł na ten budynek był klarowny: to miała być dominanta przestrzenna, która domknie ulicę Święty Marcin. To się jednak nie udało.

– Musieliśmy przełknąć tę żabę – mówi dziś 88-letni Witold Milewski.

Obaj architekci pracowali wówczas w Miastoprojekcie, państwowym biurze projektowym.

– Byliśmy protegowanymi Władysława Czarneckiego, który oprócz tego, że był architektem miasta, to także prowadził wykłady na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej, stamtąd nas znał – dopowiada Milewski.

Kiedy Miastoprojekt zgłosił się do Czarneckiego z prośbą o wskazanie kilku młodych architektów, ten wskazał pięć osób, w tym właśnie Milewskiego i Skupniewicza. Ich współpraca zaczęła się od zlecenia dla uniwersytetu, który potrzebował bazy noclegowej dla studentów. To był początek lat 60., szkolnictwo wyższe stawało się coraz bardziej popularne, a poznańska uczelnia przyciągała osoby z coraz dalszych zakątków. Zapadła decyzja, by postawić akademik specjalnie dla dziewcząt w samym centrum miasta, tuż przy Międzynarodowych Targach Poznańskich.

Jaka była historia działki dziś nikt nie pamięta, wiadomo jednak, że akademik powstał w ramach długofalowego planu rozwoju UAM na lata 1959-1965. Pierwsze szkice architektów były imponujące. Na osi ulicy Święty Marcin widzieli dwa, przesunięte względem siebie, wieżowce. Oba po 18 pięter wzwyż, więcej niż stojący tam obecnie Bałtyk.

POLECAMY:

Największa tajemnica Pestki