Kto chciałby żyć wiecznie?

Masz 200 lat. Twoje dzieci już nie tylko mają dzieci, ale prawnuki i prapra. Ale nie wyglądasz jak praprapradziadek czy babcia. Masz ciało, powiedzmy: 30-40 latka. Pamiętasz szkolne wybryki, pierwsze miłości, bójki, nienawiści. Pamiętasz wszystkie przykrości i rzeczy dobre, pamiętasz sukcesy i porażki. Miejmy tylko nadzieję, że nie jest to pasmo porażek, bo je też musiałbyś pamiętać. Prawdopodobnie w wieku 200 lat jesteś po co najmniej kilku związkach, nawet jeśli jesteś monogamistą. Jakoś trudno sobie wyobrazić na przykład 170 lat z jedną osobą, prawda? Zakładając oczywiście, że w wieku 200 lat nie masz już dość związków, bo wiesz o nich wszystko. Obejrzałeś wszystkie obrazy, przeczytałeś większość książek, kiedy widzisz nowy film, to siłą rzeczy szukasz w nim podobieństw do poprzednich. I nadal żyjesz.

Czy w wieku 200 lat nadal będzie Cię interesował świat? Pociągała praca? Coś będzie Twoją pasją? Jeśli będziesz żyć w bogactwie - zobaczysz i przeżyjesz dużo z tych rzeczy, które chciałeś zobaczyć i przeżyć w dzieciństwie. A jeśli będziesz żyć w biedzie? Perspektywa wieczności jest kusząca, o ile nie jest to wieczność bolesna. I musisz pamiętać o jeszcze jednym: inni też żyją wiecznie, pamiętają Twoje błędy i sukcesy. I to, że 40 lat wcześniej nie byłeś miły podczas przyjęcia urodzinowego u cioci Krysi. A zbłaźniłeś się u wujka Zenka.

To może jednak żyć wiecznie, tylko z normalną, zawodną pamięcią? Tylko kto wybierze o czym zapominać? Bo chyba nie chciałbyś któregoś dnia zapomnieć, że ta ładna - na oko 30-latka - to Twoja matka?

Nieśmiertelność w wydaniu filmowego Connora Macleoda była kusząca, bo miała jakiś cel. Ale pamięta ktoś filmową piosenkę? Kto chciałby żyć wiecznie - pytał Fredie Mercury... Ale tam było jeszcze jedno pytanie: kto chciałby wiecznie czekać?

Ależ mi się na myślenie zebrało. Wszystko przez ten dzień. Deszcz siąpi, jakby nie miał nic lepszego do roboty. Tak, to na pewno deszcz, faceci nie płaczą. A zresztą... jakoś się tam uśmiech tli, więc to na pewno tylko deszcz.

I wspomnienia, jak błyski. Dziadek, który rysował jak nikt inny. Dziadek, który w małej ramce trzymał szczególne zdjęcie. To była rentgenowska odbitka kuli. Amerykańskiej kuli, którą z ciała Polaka wyciągnął niemiecki lekarz... Gdyby nie on... Drugi dziadek, nie zdążyłem go poznać. Ale na grobie napis: powstaniec wielkopolski. Gdzieś tam w muzeum wisi jego zdjęcie. I taka dziwna duma... Wujek Józef... zawsze zastanawiałem się jak spod tak wykoślawionych palców mogą wychodzić takie zgrabne rzeczy. Siadał sobie na ławeczce i strugał z wierzbowych gałązek fujarki. Ciocia Władzia... trzy razy ją oszukiwałem co do wyniku mojej matury. I z każdego oszustwa śmiała się coraz szerzej. Andrzej, patrzę na datę, jestem już starszy niż on, gdy umierał. Ale to dzięki niemu pierwszy raz w życiu usłyszałem "Who Wants To Live Forever". Ania... czy taka wysoka urosła, bo miała takie wielkie serce, czy miała je wielkie, bo wysoka urosła? Obraziła się kiedyś na mnie... ale jakby wszyscy przyjaciele się tak obrażali, to mądrzejsi byśmy rośli. Tadek. Beształ, że talent marnuję. Pan Zdzisław... książkę by można napisać. I kolejne twarze, nazwiska, ludzie, wspomnienia.

Tak jakby byli... nieśmiertelni. Tylko... dlaczego tak fajnie nie wspomina się żywych? To kto chciałby żyć wiecznie?