Felieton Waligóry: (Prawie) ani słowa o aferze wizowej, słów kilka o lokalnej nieaferze

Co ja tam wiem o aferze wizowej, z której wynika, że minister jaśnie nam panującego rządu mógł stać na czele procederu, w związku z którym za pieniądze rozdawano wizy? Rozdawano takim samym ludziom, którym się ich odmawia na granicy polsko-białoruskiej. Wot, to się nazywa hipokryzja. Gdyby nie cisza, jaką starają się roztoczyć nad aferą rządzący, może bym w nią nie uwierzył. Ale wierzę coraz bardziej. Wyjdzie na to, że te miliony, które wydano na płot na granicy, pochodziły z wiz, które sprzedano ludziom, przed którymi płot miał rzekomo chronić... I na co były te słowa o bezpieczeństwie? Nawet dziecko wie, że Łukaszenka z Putinem chcieli wykorzystać migrantów po to, aby zdestabilizować Polskę.

Dziwne, że kilka tysięcy migrantów, których nie wpuściliśmy, miało destabilizować, a kilkaset tysięcy, które wpuściliśmy za (przynajmniej częściowo sprzedane) wizy, nie zdestabilizowało? A może destabilizacja miała polegać na tym, że naród polski wypnie się na zasady prawa i humanitaryzmu? Ktoś to pewnie kiedyś rozstrzygnie. Ale o tym dziś nie piszemy.

Jakaś dziwna cisza zapadła o tym skandalu, aż do momentu, kiedy typowany na głównego winnego wiceminister nie trafił do szpitala. Według nieoficjalnych informacji - po próbie samobójczej. Ale czy to kończy temat?

Piszemy o czymś bliższym ciału, o lokalnym podwórku. Osiem lat temu zrobiliśmy okładkę: na tle świętego Marcina dwaj ówcześni wiceprezydenci Poznania i tytuł „Święty Marcin musi wreszcie wstać z kolan”. Od tego czasu zmieniło się niemal wszystko. Z dwóch okładkowych wiceprezydentów na stanowisku utrzymał się tylko Mariusz Wiśniewski. Władzę nadal sprawuje ta sama opcja, ale spory weszły na zupełnie inny poziom. Wtedy radnym i czołową postacią opozycyjnego PiSu w Poznaniu był Szymon Szynkowski vel Sęk. Wtedy: najbardziej merytoryczny, konkretny przeciwnik prezydenta w radzie miasta. Poszedł jednak w wielką politykę. A merytorycznego następcy w radzie miasta się nie dorobił. Rolę przeciwników miejskich decyzji przejęli tzw. społecznicy, a często wręcz postaci wirtualne. To znaczy prawdziwe, ale znane z sieciowych wizerunków i wypowiedzi tak bolesnych dla władz miasta Poznania, że te wręcz zarzekają się, jak to się nimi nie przejmują... Wiadomo, że jak się władza czymś nie przejmuje, to się przejmuje.

Społecznicy punktują więc przeciągający się remont świętego Marcina coraz bardziej. Ale też... niektórzy z nich zaczynają chwalić. I tu mamy teraz dwie optyki: czy rzeczywiście ta najważniejsza ulica Poznania wstała (albo wkrótce wstanie) z kolan? Czy może upadła na głowę?

Potrafiłbym ją punktować długo, zaczynając od estetyki, a kończąc na funkcjonalności. Ale faktem jest, że coś z tą ulicą trzeba było zrobić, bo już mogła być tylko brzydsza. A czy teraz wstanie z kolan? Oj, coś boję się, że każdy powie co innego. Poczekajmy jak poznaniacy zagłosują. Nogami.