Chcemy więcej Spring Break! [RELACJA, ZDJĘCIA]

Okazało się, że ten przeglądowy festiwal młodej muzyki to ciekawa nisza, niezagospodarowana dotąd na mapie polskich festiwali muzycznych. Jego ogromną zaletą jest to, że odbywa się przed wakacjami, otwierając sezon i w przeciwieństwie do reszty festiwali, koncentruje się na polskiej muzyce. Nie wywozi też swoich uczestników na scenę na obrzeżach miasta, ale przeciwnie – zachęca do poznawania miasta i lokalnych klubów.

Na plus na pewno trzeba zaliczyć świetną organizację, dobre lub przyzwoite nagłośnienie koncertów (współczuję jednak Ifi Ude, której koncert w Blue Note opóźnił się o pół godziny, żeby w końcu zabrzmieć fatalnie) i nieźle ułożony program. Właściwie nie zdarzyło się, by nakładały się na siebie koncerty, które chciałem zobaczyć, a pół godziny na przejście między klubami było dokładnie taką ilością czasu, jaka była potrzebna. Podoba mi się też formuła półgodzinnych koncertów w pigułce. O wiele bogatszy mógłby być jednak program paneli dyskusyjnych. Chyba nie zaszkodziłoby też całości, gdyby przed niektórymi koncertami była dostępna jakaś mała pula biletów.

Warto też moim zdaniem o tym mówić od początku - mimo całego promocyjnego aspektu, jakieś wątpliwości może budzić podział kasy – nie trzeba być Sherlockiem, żeby domyślić się (choć mówię to też na podstawie rozmów z niektórymi muzykami), że zdecydowaną większość zgarnęła główna gwiazda festiwalu. Piszę to nie po to, by czepiać się organizatorów, ale z przekonania, że Poznań powinien dotować właśnie takie imprezy - mają w końcu i wartość kulturotwórczą, i tak cenioną przez władze promocyjną. Mam nadzieję, że pomogłoby to w wyrównaniu stawek między artystami.

Festiwal pewnie zawsze potrzebuje headlinera, chociaż koncert Artura Rojka uważam akurat za jeden z… mniej zapamiętywalnych koncertów festiwalu. Światła, precyzja techniczna i sceniczna ogłada nie przysłaniają tego, że jego nowe piosenki budowane zwykle na patencie „cicho-cicho-głośno-głośno” są średnie, co wyraźnie było widać w porównaniu z utworami Lenny Valentino, które zagrał.

Każdy inny koncert podobał mi się bardziej. Świetnie zapamiętam energetyczne pigułki Kaseciarza i Wild Books w Kisielicach (polecam wybierającym się na OFF-a), set Klavesa w bardziej klubowej odsłonie niż dotychczas, niezły set futurystycznego r&b Chloe Martini, zaskakująco fajną Łagodną Piankę i Fair Weather Friends (wypadają nawet lepiej niż w „studyjnej” odsłonie, a wokalista FWF na żywo to jakaś definicja bezpretensjonalności) oraz - bez zaskoczeń – dyskotekę Kamp w wersji live. Trochę szkoda mi też koncertów grup, na które nie dotarłem (m.in. Crab Invasion, Vertical Scratchers, Rubber Dots), ale właściwie dobrze czuć lekki niedosyt. Dodając do tego mniej i bardziej przypadkowe spotkania, nie mniej istotne od oficjalnej części, szczerze mogę powiedzieć, że Spring Break to świetny festiwal, który musi odbyć się za rok!