Babcia i dziadek mają w sobie więcej luzu niż rodzice [ROZMOWA]

Czy życie i rola babć i dziadków zmieniły się z biegiem czasu?

Magdalena Krysińska-Sowa: Tak naprawdę tylu, ilu jest ludzi, tyle jest sposobów na życie. Niektóre babcie i dziadkowie są bardziej tradycyjni i z biegiem czasu niewiele się w ich życiu i podejściu do wnuków zmienia. Natomiast w dzisiejszych czasach jest mnóstwo babć i dziadków osieroconych, których dzieci i wnuki mieszkają za granicą. Wówczas swoją rolę muszą prowadzić w sposób ograniczony. Jest też grono dziadków, u których opieka nad wnukami nie wchodzi w grę, bo albo cały czas pracują zawodowo, albo zwyczajnie nie chcą tego robić.

Babcie nie tylko są aktywne zawodowo, ale też coraz bardziej nowoczesne.

Faktycznie coraz częściej babcie inwestują w siebie i znajdują czas na własne zainteresowania. Jeśli już nie pracują, to starają się robić rzeczy, na które wcześniej nie mogły sobie pozwolić, bo pracowały zawodowo i zajmowały się domem. Odnawiają przyjaźnie, zaczynają wychodzić i uczyć się rzeczy, na które kiedyś nie było czasu. Spotkania, które służą samorealizacji są nierozerwalnie związane z tym, że seniorzy spotykają się z innymi. Nowe przyjaźnie otwierają im też nowe możliwości spędzania czasu.

Ale czy nowoczesne babcie mają więcej do zaoferowania wnukom?

Babcia, która jest mniej wszechstronna, nie jest gorsza. Nie ma mniej do zaoferowania lecz po prostu oferuje coś innego. Babcie, które są bardziej aktywne, mogą próbować z wnukiem nowych rzeczy, ale te, które są mniej mobilne, mogą zorganizować czas w domu, usiąść z wnukiem przy planszówkach, wspólnie coś ugotować, powspominać. Dzięki temu dzieci uczą się uwagi oraz tego, że osoby starsze mają pewne ograniczenia i również wymagają troski i zainteresowania. Po prostu uczą się dostrzegać słabszych.

Powiedziała Pani, że wiele babć i dziadków jest osieroconych. Jak seniorzy to przeżywają?

Osoby, które są tego świadome, często opowiadają na przykład o wideorozmowach, jakie prowadzą ze swoimi bliskimi, którzy mieszkają za granicą. Z drugiej strony to daje im możliwość, żeby oswoić nowe technologie. Jeśli wcześniej z nich nie korzystali, to możliwość zobaczenia wnuków i – widząc ich twarz – porozmawiania z nimi, jest nieporównywalnie lepsza niż rozmowa telefoniczna.

W tym wypadku rozłąka mobilizuje do poznawania nowych rzeczy?

Tak. Zmusza ich to chociażby do tego, żeby uczyli się obsługiwać nowe rzeczy. Seniorzy chętnie później pokazują sobie zdjęcia, które rodzina wysyła im na skrzynkę email. Uczą się załączać zdjęcia, drukować, grupować w folderach. Mimo wszystko jednak mówią, że tęsknią. Każda możliwość odwiedzenia bliskich sprawia im radość. Bardziej to widać u osób dużo starszych, których wnuki nie są już małymi dziećmi. Widać wówczas, że w rodzinie są jakby zerwane więzi, których dziadkom rzeczywiście brakuje. Nie w każdej rodzinie się pielęgnuję to, żeby odwiedzić babcie czy dziadka i z tego powodu seniorzy na pewno cierpią.

Jedno się jednak nie zmienia – babcia nadal pełnią ważną rolę w życiu młodego człowieka.

Tak, to nie powinno się zmieniać. Dużo jednak zależy od rodziny. Młodzi ludzie czasami nie znajdują czasu, aby zajmować się dziadkami. Rodzice często traktują seniorów w kategoriach opieki nad małymi dziećmi. Kiedy ta pomoc nie jest już tak potrzebna, to więzi zaczynają się nieco rozluźniać. Jeśli seniorzy mają swoje pasje i zainteresowania, to ich kalendarze są wypełnione i nie czekają aż ich ktoś odwiedzi. Natomiast myślę, że wymiana międzypokoleniowa właśnie między dziadkami i wnukami jest nie do przecenienia. W kontakcie na linii rodzice-dzieci zawsze pojawia się konflikt wynikający z tego, że ktoś kogoś wychowuje i jest za kogoś odpowiedzialny. To dziadkowie traktują dzieci z dużo większą swobodą i w tych kontaktach maja więcej luzu.