Wybory parlamentarne 2015: Oceniamy pracę wielkopolskich posłów na koniec kadencji

Choć statystyki sejmowej aktywności nie w pełni przekładają się na obraz pracy posła, przedstawiają chociaż pewne podstawowe informacje. Zwykle jak na dłoni widać, kto np. wychodził na mównicę naprawdę po coś, a kto nie miał nic do powiedzenia, ale chciał „podkręcić” sobie liczby.

Przyznać trzeba, że wielkopolscy posłowie w statystykach nie dominują. W pierwszej setce tych, którzy przez cztery lata najczęściej zabierali głos podczas posiedzeń Sejmu, mamy zaledwie pięciu (na czterdziestu) reprezentantów. Na 84. miejscu widnieje jednak nazwisko Krystyny Łybackiej, byłej już posłanki SLD, która od lipca 2014 r. zasiada w Parlamencie Europejskim. Możemy za to pochwalić się pierwszym miejscem wśród „mówców”. Liderem w wystąpieniach jest bowiem Romuald Ajchler z SLD.

Podobnie, 10 naszych polityków znalazło się w setce tych, którzy złożyli najwięcej interpelacji. Tu znów jednak należałoby odjąć Krystynę Łybacką. Tylko 11 wielkopolskich nazwisk widnieje też w czołowej setce bodaj najważniejszego sejmowego rankingu, czyli liczbie przygotowywanych i przedstawianych na forum Sejmu sprawozdań z prac nad projektami ustaw. Poza tymi posłami, których wyróżniliśmy powyżej (patrz: ramka), ze względu na to ostatnie kryterium należy wymienić też m.in. Bożenę Szydłowską z PO (miała najwięcej - 18 - sprawozdań z regionu), Pawła Arndta z PO i Józefa Rackiego z PSL.

Statystyki to jednak nie jedyne kryterium oceny. Liczy się również wkład w tworzenie projektów ustaw, działania dla regionu, obecność wśród mieszkańców swojego okręgu czy przygotowanie merytoryczne. W tym ostatnim mieści się chociażby to, czy poseł zabiera głos w słusznej sprawie, czy może występuje przed kamerami często i gęsto, mimo że do powiedzenia za wiele nie ma. Na podstawie takich założeń wyłoniliśmy więc trójki posłów, którym zaliczamy minioną kadencję na plus oraz na minus.

Warto jednak zaznaczyć, że wybór nie był łatwy. Wielu naszych posłów zasługuje bowiem na pozytywną ocenę w jakimś określonym obszarze. A i ci gorzej oceniani nie mają w statystykach samych zer. Najtrudniej jest z tymi, którzy nie wyróżnili się ani pozytywnie, ani negatywnie.

I takich, niestety, mamy w regionie najwięcej. To tak zwani sejmowi „średniacy”, którzy grzecznie siedzą w ławach i głosują, nie wykazując dodatkowej aktywności. Świetnie obrazuje to również wielkopolski „stan posiadania” ministerialnych tek. Poza Stanisławem Kalembą z PSL, który przez niecałe dwa lata zasiadał na fotelu ministra rolnictwa, i kilkoma sekretarzami lub podsekretarzami stanu, nie mieliśmy żadnego przedstawiciela w rządzie. Ten fakt przeciętności Wielkopolski przy Wiejskiej przypisać musimy wszystkim naszym reprezentantom.