Wyobraźmy sobie tę płytę jako serial, z piosenkami w roli odcinków. Na przykład "24 godziny" - bo mógłby to być opis przeżyć z jednej doby.
W prologu ("Robotyka") jest zatem ranek, a nasz bohater budzi się z amfetaminowego snu i chaotycznie próbuje wystartować do życia, choć puls wali jak automat perkusyjny, a w głowie huczy przesterowana gitara. Ukojenie przynosi dopiero myśl o plaży i niebieskim raju zjednoczonego morza i nieba. Ale to tylko marzenie, które rozbija kolejna porcja riffowej kakofonii ("Kurara") i rozpaczliwa myśl, że "nadal nie chciałbym obrosnąć w kołnierz za ciasny, rytuał powszedni". Tyle, że kołnierz rytuału już ciśnie. Dowód? Nasz bohater bezmyślnie sięga po pilota ("Wróżby") i trafia na znawcę wszechrzeczy, mającego prostą receptę na każdy problem. "Chcę dobrą pracę i psa i pieniądze" - deklaruje, ale na razie biernie stoi i patrzy.
Za chwilę atmosfera się ożywia - w "Zamarzam" słychać rockową jazdę w stylu Stonesów i Strokesów - a nasz bohater w końcu trzeźwieje i wreszcie dostrzega, jak powierzchowna jest jego relacja z życiową partnerką. Tęskni za nie wymagającym słów porozumieniem dusz, którego symbolem jest Tokio - nawiązanie do bohaterów "Między słowami" Sofii Coppoli? Niestety, "to tylko ten Poznań".
Tak dochodzimy do kluczowego utworu "Ani słowa". Z chaosu wyłania się cudownie harmonijne połączenie klawiszowych plam, oszczędnej akustycznej gitary i cudownej partii smyczkowej, przy której Michał Wiraszko naiwnie apeluje, by wbrew popytowi na samotność, mimo wszystko postawić na miłość i się… dogadać. Może to odległe skojarzenie, ale w "Ani słowa" zespół brzmi niczym Depeche Mode w najlepszych balladowych utworach z początku lat 90.
To nie koniec serialu, bo same chęci i diagnozy nie wystarczą, by drogi dwojga ludzi zgodnie się zeszły. Bohater ma dość niedopowiedzeń ("Wyjątkowo zwyczajnie"), w których w końcu dostrzega wszechogarniające, wywołujące wściekłość kłamstwo ("Nie mów"). Odsuwa się więc, szukając zapomnienia w oazie samotników: tanecznym parkiecie ("Nie przeszkadzaj mi bo tańczę"). Czy rozpaczliwe wyznanie "Kocham cię, więc rozmawiajmy" odniesie skutek? Tego nie wiemy, bo ciąg dalszy obywa się bez słów - wyciszony, niemal całkowicie instrumentalny utwór "Bez noży, bez karabinów" mogłoby stworzyć R.E.M.
Czas na finał. Dzień się ma ku końcowi, wybija północ, bohater już wie, że musi uciec od wszystkich "nastroszonych prawd". Żegna dzień symbolicznym zdaniem "Do widzenia, do jutra" - czy to znak, że gdy bohaterowie się obudzą, dziewczyna zniknie, jak w tak właśnie zatytułowanym filmie Janusza Morgensterna sprzed pół wieku?
Cięcie, koniec serialu. I koniec niezwykłej, poruszającej płyty.
PS. Dodatkiem do płyty jest DVD z filmem Grzegorza Lipca. Związków z treścią płyty w nim niewiele - paradokument o zespole we władaniu nadgorliwego menedżera-hochsztaplera można traktować po trosze jako satyrę na polski show-biznes, ale też dowód dystansu Much do samych siebie.
Muchy "chcecicospowiedziec"
Universal Music, cena: ok. 40 zł
Ocena: 5/6
Spis utworów:
1. Robotyka
2. Kurara
3. Wróżby
4. Zamarzam
5. Poznań
6. Ani słowa
7. Wyjątkowo zwyczajnie
8. Nie mów
9. Nie przeszkadzaj mi, bo tańczę
10. Bez noży, bez karabinów
11. Łu
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
