Chodź na piwko naprzeciwko, czyli recenzja z musicalu "Nie ma jak lata 20., lata30." [ZDJĘCIA]

Zdaję sobie sprawę, że trudno skonstruować spektakl z piosenek, które niemal każdy zna i potrafi zanucić pod nosem. Pomysł z producentem (Arnold Pujsza) i reżyserem filmu (Wiesław Paprzycki) jako klamra spinająca całość nie jest ani nowy, ani oryginalny, ale wygodny. Można dowolnie montować poszczególne piosenki, pilnując dramaturgii przedstawienia. Szkoda tylko, że autor scenariusza Ryszard Marek Groński nie napisał dla nich oryginalnych dialogów a reżyser Artur Hofman zdecydował się na odgrzewanie starych szmoncesów, które publiczność pamięta z mistrzowskich wykonań między innymi w Kabarecie Dudek. Wiem, że są zabawne, wiem, że czasami bywają nadal aktualne, ale w Poznaniu, w 2015 roku, pozbawione kontekstu wcale mnie nie śmieszą. Domyślam się, że postaci producenta i reżysera zostały potraktowane jako pastiż figur wykreowanych przez film. Niech będzie, ale poproszę wtedy o dyscyplinę aktorską. O ile Arnold Pujsza zagrał swoją postać koncertowo, po mistrzowsku wręcz, o tyle Wiesław Paprzycki co jakiś czas „wychodził” z roli, zapominając o konsekwencji właśnie. Żeby nie było, że się czepiam. Piosenkę „Ten wąsik” Wiesław Paprzycki wykonał rewelacyjne zarówno od strony wokalnej jak i aktorskiej. Wielkie brawa. A tak w ogóle niektóre piosenki były wyreżyserowane ze smakiem, wdziękiem i dowcipem, a inne ocierały się o banał i sztampę. Niektóre zbladły, bo zabrakło dobrego wykonawstwa, inne osunęły się w rejony taniego dowcipu, który mnie nie bawi.

Część publiczności opuszczając teatr nuciła piosenkę „Ach, jak przyjemnie”, a ja „Chodź na piwko naprzeciwko”, bo tylko to mi zostało.

Teatr Muzyczny: "Nie ma jak lata 20., lata 30.", scenariusz Ryszard Marek Groński, reżyseria Artur Hofman, kierownictwo muzyczne Agnieszka Nagórka, choreografia Paulina Andrzejewska, konsultacja scenograficzna Mariusz Napierała, premiera 27 lutego 2015 r.