Głodni zwycięzcy

Chińczyk (a może Wietnamczyk?) pytał (a może stwierdzał) co chwilę: Dozie, dozie. Ośtro? Dobźe. Było dobźe. Wśród borów, które miały być pełne zwierza i borowików, przyplątał się ten Azjata ze swoją budką i makaronem po katońsku. Jak babcię kocham: po katońsku. Aż chciałem pytać czy z Katona Młodszego czy Starszego, ale „Dobźe-Dobźe” nie rozumiał nawet czy zamawiam kawę czy ławę. Koniec końców okazało się, że Chińczyk (czy też Wietnamczyk) nie katował potrawką z nieświeżego filozofa, a w makaronie pławiły się jakieś ośmiorniczki i inne morskie robale. Tylko borowików ni widu, ni słychu. Człowiek pierwotny zagubił się w lasach, aplikacja w telefonie nie dość, że grzybów nie wskazywała, drogę widziała w przeciwnym kierunku niż miejscowy grzybiarz. Do pięknej puenty tej całej historii pasowałoby, gdybym się zgubił w lasach prowadzony przez Google, ale prawda, wyjątkowo, okazała się leżeć pośrodku. Racji nie miał ani grzybiarz, ani telefon, droga powrotna wiodła nie na wschód, nie na zachód, a dokładnie na południe.

Co nie znaczy, że grzybów nie było. Były. W sklepie.

Nie wiem co mnie takie grzybowe myśli naszły, gdy jadąc w stronę wschodzącego słońca rozmyślałem nad śniadaniem. Jakby tak na masełku... Albo nie, jeszcze lepiej: na smalcu. Zdrowym, wiejskim, ze skwarkami, cebulą... I jajka takie... świeżutkie, ciepłe jeszcze, rozeźlonej kurze spod kupra dopiero co wybrane. Do tego szczypiorek. I kurki... Aaaa, to stąd te grzyby?
A do jajecznicy kawa. Zbożowa, taka z garnka, co to się przypala, postawionego na piecu węglowym. Taka z fusami, co to się na zębach osadzają. I jeszcze chleb. Czerstwy, wrzucony na patelnię po tej jajecznicy, żeby trochę tłuszczu wpił, podsmażył się... I może jeszcze...

Tylko gdzie tu zjeść jajecznicę? Jajecznica, towar deficytowy. Jajka o przedłużonym terminie przydatności do spożycia, cud że otwieraczem do konserw włamywać się do nich nie trzeba. Smalec identyczny z naturalnym... Kurki... No kurka, kurek nie ma.
Ostatnia jajecznica jaką mi podano, musiała być z truflami i kawiorem. Nie, żebym je w smaku wyczuwał, plebejskie podniebienie odróżnia schabowego od wódki, a nie trufla od kawioru. Po prawdzie to śmierdziała starymi śledziami, a kosztowała jakby były zabytkowe. I weź tu sobie zjedz staropolskie śniadanie. I kawa... Może i ją zbierali w Etiopii, może wypalali w najnowocześniejszych palarniach, może była świeżo mielona. Tylko dlaczego ze skarpetami?

Się człowiek wybredny zrobił. Jajecznicy zachciał. Toż to prędzej dostaniesz na śniadanie przegrzebki w sosie cytrynowym niż porządną jajecznicę prosto od chłopa. Kiedyś to pobiegłbyś po te jajka, teraz czekasz, aż podadzą.

A takiemu Chińczykowi (czy też Wietnamczykowi), chce się pół świata w kontenerze przebyć, żeby makaron z Katonem (Młodszym lub Starszym) podać. W ojczyźnie zapewne był hydraulikiem lub profesorem filozofii, tu dobźe, dobźe gotuje dla grzybiarzy, którym zbiory nie wyszły. Taki Kenijczyk w ojczyźnie był jednym z wielu, którzy na piechotę lwa mogli przegonić. Tylko po co ganiać za lwami, jak maraton w Europie można wygrać nawet biegnąc tyłem i jeszcze za to zapłacą? Nigeryjczyk przyjedzie do Europy kopać w piłkę, w papierach dzierżąc metrykę swojego wnuka. Dzieciak z Koziej Wólki, najczęściej spotykany bohater wszystkich opowieści o wielkich sukcesach, w dzieciństwie nie ma nic, o jajecznicę musi walczyć z silniejszymi, wyższymi i bogatszymi, aż się przebija na sam szczyt.

I tak, rozmyślając nad wymarzoną jajecznicą, którą musiał zastąpić wyrób kanapkopodobny, czytałem sobie o orłach, co to znów grają mecz o wszystko... Może oni już za dużo mają tej jajecznicy? Może im zabrać? Bo zwycięzca musi być głodny?

Dobra, to wytłumaczcie mi jedno. Dlaczego tacy Niemcy wygrywają jak leci? Jajecznicę im zabrali?